Over Centrum Lumos

Zo rond m’n 39e kwam ik in een stroomversnelling. Ik kwam in een situatie waarin mijn hele wereldje op z’n kop stond. Mijn huwelijk stond onder spanning, mijn 4 kinderen hadden het moeilijk en de wereld om me heen leek een grote puinhoop. Ik wist dat alleen ik hier zelf iets aan kon veranderen. Ik moest mijn eigen pijnen en trauma’s verwerken, zodat ik weer rust en vertrouwen zou krijgen. Deze periode was een van hard werken en vooral proberen te blijven staan. Hier startte pas m’n echte opleiding, in de school des levens. Hoe meer ik heelde van mezelf, zowel lichamelijk, geestelijk als spiritueel, hoe meer ik de vrijheid voelde om in het leven te staan. Mijn motto is dan ook: eerst jezelf helen voor je anderen kunt helen.
 
Tijdens een trainingsweekend in 2004 kreeg ik les van een sjamaan uit Indonesië. Die avond stond ik aan het vuur. Ineens besefte ik dat dit niet de eerste keer was dat ik aan zo’n vuur stond. Niet nu, maar levens hiervoor. Niet één keer, maar honderden keren. Ik was degene die het vuur aanstak en de ceremonie leidde. Aan de ene kant voelde ik angst, aan de andere kant vreugde en herkenning. Die zomer kwam ik Ahamkara tegen. Vanaf het moment dat ik hem zag wist ik: ‘Daar moet ik zijn’ (al wist ik natuurlijk nog niet waarom, behalve mijn sterke fascinatie voor Russische en Oost-Europese culturen). Van hem en andere sjamanen heb ik oude kennis terug gekregen. Kennis die diep in mij ergens opgeborgen was. In de zomer van 2013 werd dit bezegeld met mijn initiatie als Siberisch sjamaan in de Altai in Siberië. Ik heb daarbij de sjamaanse naam Umai ontvangen.